
vrijdag 22 mei 2009
Meet Horst

La Ciudad Cuzco


Parque Nacional de Boca Manu

Dag per dag zak je eigenlijk dieper en dieper de jungle in, waarbij elke hoogtezone z'n eigen kenmerken heeft en getypeerd wordt door een eigen ecologisch systeem. Onze eerste slaapplaats (lodge) lag aan het einde van dit cloud forest. Onze lodges zijn in harmonie met het regenwoud, dus geen elektriciteit en geen leidingwater. Voor de rest - en dat geldt ook voor alle volgende zones - vochtig, nat, warm, regen en vooral VEEL muggen. Ik had al snel in de mot waarom dit nu eigenlijk het regenwoud heet. Ja, ja, het woord zegt het toch zelf, zou je kunnen zeggen, maar de betekenis wordt je wel wat duidelijker eens je er midden in zit.
De eerste 3 dagen hebben we in de kletsende regen doorgebracht. Een goeie test voor je weerstand ;-) Opstaan deden we de hele week gemiddeld tussen 4 en 6 uur 's morgens, want de beestjes laten zich het meeste bewonderen tijdens de morgenstond en bij valavond (de muggen jammer genoeg ook ...)
Vanuit de eerste lodge zijn we dan nog 3 uur over land gereden, tot aan het begin van de 'Madre de Dios' rivier. Vanaf dit punt trekken we verder met een lange, smalle, houten boot. Die brede rivieren die door het oerwoud lopen, stralen echt pure magie uit, ook omdat je weet dat er in het woud die haar oevers ontspringt een machtig rijk aan dieren woont. De sunrises en sunsets zijn spectaculair, als het niet regent en betrokken is tenminste. Gelukkig hebben we de 2de helft van de week ook heldere dagen gehad, je zult het wel zien op de foto's. Die dagen met veel regen zijn echter volkomen normaal, je moet je daar echt aan verwachten als je zo'n trip onderneemt.
Het eerste stuk op de Madre de Dios rivier liep door het 'secondary forest'. Dit is jonger woud, nog aan het groeien, vaak omwille van branden, na verwoesting door insecten ziektes of door de houtindustrie. Nog een dag later zijn we de 'Boca Manu' rivier opgevaren, richting onze eindbestemming, het 'primary forest'. Dit is het oude oerwoud, met een zeer dichte begroeiing, bomen van soms 60 tot 70 meter hoog, en hier verschuilt zich natuurlijk de meeste wildlife. Wist je trouwens dat er heel diep in dat primary forest nog stammen leven die nog nooit met beschaving in contact zijn gekomen? Fascinerend ... Het is al gebeurd dat de gemeenschappen die wel (miniem) contact hebben met de beschaving, die wild people hebben gespot tijdens de jacht, maar dan maken ze zich snel uit de voeten, want die wilde stammen zien hen als vreemde vijanden en gaan direct in de aanval.
Wij hebben alleszins veel geluk tijdens onze trip: naast de talrijke exotische vogelsoorten (ong 63 soorten hebben we gespot), hadden we het geluk kapibara's te zien, verschillende soorten apen, de moeilijk te vinden reuzenotters in de oxbow meren en tot 2 keer toe de jaguar. Hiervoor moet je echt wel geluk hebben. Als je die dieren in hun natuurlijke habitat treft, sta je echt aan de grond genageld. Je kunt het op geen enkele manier vergelijken met een dier in een zoo of tijdens een safari, want ze reageren helemaal anders. Dit is de echte wildlife.
Ik sluit af met een leuke, maar schrikwekkende anekdote van tijdens een van onze wandelingen. De rest van de verhalen zijn voor thuis, want je kunt hier eindeloos boeiende verhalen over vertellen. De avond voordien hadden we tijdens een briefing besproken welke dieren we mogelijks konden spotten op de wandeling van morgen. Er was onder andere sprake geweest van wilde zwijnen. Gewoonlijk leven ze in grote troepen (100 tot 200) en ze vreten werkelijk alles op wat ze tegenkomen: wortels van bomen, andere dieren, planten, eigenlijk alles wat ze aankunnen met z'n allen. Er gaan verhalen in de stammen dat ook mensen werden aangevallen tijdens de jacht, maar volgens onze gids is er voor zover zij weet hier geen officieel geval van bekend. Ik moet je dus niet vertellen wat we de dag nadien tegenkwamen: wilde zwijnen. Aan hun hoefgetrappel te horen waren ze volgens onze gids met meer dan 100. Eerlijk gezegd had ik dat zelf ook al door, want toen die hele kudde begon te rennen en alles onder hun poten kraakte, had niemand nog zin om ook maar een voet te verzetten. Je zag ze op een afstand van zo'n 40 meter tussen de bomen schieten. Fucking scary. Eentje hield halt op ons pad, weer op zo'n 40 meter en bleef staan. Het beest keek ons zeker 15 seconden aan, alsof ie dacht: trommel ik mijn troep om effe door die toeristjes te chargeren, of kiezen we de andere kant. Gelukkig koos ie voor optie 2. Ik kan je een ding zeggen: als je daar stokstijf gehurkt zit - weglopen doe je beter niet of je hebt het zeker aan je broek - dan denk je bij jezelf: zat ik nu maar in mijn zetel ...
foto's:
view on boca manu river (and the boat)
sunrise boca manu river
jaguar on the river bank
macaws on a clay lick
black caiman
our top guide vanessa
en ikke na een weekske jungle (ok, was ook wel ne smoel aan het trekken ;-)
ciao my friends







Abonneren op:
Posts (Atom)