
Op naar Quito dus. Hostalletje gezocht en gevonden in de buurt van het busstation, omdat ik de avond nadien al door wil reizen naar Otavalo, voor de niet te missen zaterdagmarkt. Het blitzbezoek aan Quito was - de trek naar de top van de vulkaan buiten beschouwing gelaten - echter geen voltreffer. Ik heb nl zelf ook eens mogen ondervinden, dat hier niet alles zonder gevaar is. Ik was 's avonds nog iets gaan eten, en keerde om 20.00 terug naar het hostal. Er liep zelfs nog heel wat volk op straat. Een jonge kerel komt me aanklampen, en lijkt vriendelijk kennis te willen maken. Het wordt al snel duidelijk dat hij eigenlijk op mijn geld uit is, dus ik maak hem duidelijk dat ik zijn slinkse manier van geld aftroggelen niet op prijs stel. De kerel snapt het - dacht ik - en gaat zijn eigen weg, net als ik. Twee minuten later krijg ik het gevoel dat er iemand dicht achter me aan loopt, ik draai me om, en dezelfde kerel had er een vriendje bijgehaald. Toen ze me vast grepen, heb ik me onmiddellijk kunnen losrukken, en mijn boek die ik in de hand had naar één van de twee z'n hoofd gesmeten. Het waren jonge gasten, dus ik geloof dat ze zelf wat geschrokken waren van wat ze aan het doen waren, en hebben het toen maar op een lopen gezet. Zonder buit.
De dag nadien op weg naar het station, deed er nog zo'n type kereltje teken dat ik eraan ging toen hij me kruiste en eens op de bus richting Otavalo, kwam er nog een zogezegde controleur de ticketjes opvragen, en hij wou mijn rugzak ook even checken. Ik heb hem uitgelegd dat me dat niet nodig leek, en toen verdween de kerel. De chauffeur deed achteraf teken dat die kerel m'n rugzak wou stelen. Mja, zo ver was ik ook al mee ... Pff, dit was toch wel even een dalletje. Drie van die situaties op één avond en één dag was me net iets te veel. Ik dacht toen echt: klotestad, blij dat ik de bus op zit richting Otavalo. Ik ben in Otavalo dan weer super gastvrij ontvangen, in een schat van een hostalletje, bij heel lieve mensen. Dus, no passa nada.
Overmorgen ga ik trouwens terug naar Quito, want er is nog het één en ander die ik daar wil doen, en ik moet daar ook nog Galapagos gaan betalen. Ik zit er ook niet echt mee, alleen dubbel zo voorzichtig zijn. Als je er achteraf over nadenkt, kun je het die gasten zelfs niet echt kwalijk nemen. Zij kunnen waarschijnlijk alleen maar denken: die lange blanke is met z'n gat in de boter gevallen, en wij zitten hier de eindjes aan elkaar te knopen.
Geniet nog van de beeldjes van 'el volcan',
en tot gauw met meer nieuws vanuit Otavalo.